Heemtuin Rucphen

Auteur Mans de Jong  30 oktober 2007.

Onlangs was mijn kleindochtertje, van bijna vier, bij mij thuis. Deze keer schenen er twee zonnetjes. Zij is graag buiten in mijne Hof bezig. De hele zomer zocht ze, als op bezoek was, naar huisjesslakken die in mijn hof heel talrijk aanwezig zijn. Ook deze dag zocht ze vanaf haar komst naar de slakjes. Ze kon ze niet vinden en dus moest opa haar uitleggen waar de slakjes waren gebleven. Ik deed mijn uiterste best haar uit te leggen dat de slakjes vanwege de koude wintertijd zich hadden verstopt en ze nu sliepen op plekskes waar de kou ze niet kon vinden. Onder onze de zomereik lagen duizenden prachtige eikels. Ze vroeg me wat het waren. Ik vertelde haar dat het eikels waren die van de eikenboom op de grond waren gevallen. Toen ik er een opraapte wreef ik hem automatisch langs mijn broek zodat hij ging glimmen. Deze beweging riep de herinnering op aan mijn vader. Als kind deed hij dit ritueel en wat ik me nog helder weet te herinneren is dat ik apetrots op mijn glimmer was. Ik heb hem tot het voorjaar in mijn broekzakken meegedragen. “Opa, opa”, riep het mooie stemmetje van mijn kleindochtertje; “Waarom doe jij dat”? Ik gaf haar mijn glimmer en vertelde haar in het kort uit mijn kindertijd. Ze wilde graag eikels rapen. Ik haalde ons aardappelmandje voor de dag en lange tijd raapte zij met haar kleine kinderpollekes de eikels van de grond om ze in het mandje te leggen. Trots zoals alle kinderen kunnen zijn, trok ze met het bijna volle mandje naar oma die in de keuken bezig was met het klaarmaken van het eten. Ze vertelde tegen oma haar verhaaltje over de eikels en de eikelbomen en als je de eikels langs je kleren wreef ze gingen glimmen. “Kijk maar oma” zei ze en ze haalde een van de mooiste eikels uit het mandje en liet hem glimmen. “Voor jou oma” zei ze. Nadat we wat hadden gedronken, trokken we weer naar buiten. Ze vroeg me wat ze met het mandje eikels moest doen. Ik vertelde haar dat we ze gewoon weer terug in den hof moesten leggen. Ze vroeg me vervolgens waarom we de eikels niet weggooiden in de groenbak. Ik legde haar, op mijn knieën zittend, uit dat veel diertjes deze eikels als eten nodig hebben om de winter door te komen. Ik vertelde haar over Pluimke, de eekhoorn, die weleens langs komt om eikels te verzamelen en dat hij soms, lekker op zijn kontje zittend, eikels opeet en dat hij de eikels ook verzamelt en deze een geheim plekske verstopt om ze in de winter, als het koud is en er sneeuw ligt, weer op te zoeken om er vervolgens lekker van te snoepen. Opa ik lust ook wel een snoepje. Efkes later kwam ze terug en had van oma een biologisch snoepje gekregen en dat liet ze zich goed smaken. Van mijn bank volgde ik haar in het spel met de eikels evanals Russell, onze hond. Het zijn momenten die mij in ieder geval aan mijn eigen kindertijd doen denken. Het pure wat het kind in zich draagt. Die mooie blijde oogjes, de gesprekken die ze met een droog grasje voerde, de eikels die ze volgens haar een beter plekske gaf. De blijdschap toen ze een leeg slakkenhuisje vond en daarmee naar mij kwam gerend. Maar ook de teleurstelling toen ik haar vertelde dat het huisje leeg en het slakje dood was. En natuurlijk altijd de kindervraag waarom opa? “Omdat het slakje oud en ziek was en dan ook slakjes dood gaan” maakte ik er van. Al snel keerde de blijheid op haar gezichtje terug. Nadat ze een plasje had gedaan vroeg ze mij om in een van de nestkastjes te mogen kijken. Ik haalde voorzichtig het nestkastje van de boom en zette dit neer op de bank, maakte het deurtje open zodat we goed in konden kijken. Het nestkastje werd bewoond door twee rustende kruisspinnen, een aantal pissebedden, meerdere oorwormen, een vlinderpop, twee cocons met spinneneitjes. Tot grote vreugde van haar huisden er ook een aantal huisjesslakjes. “Opa we hebben ze gevonden en we weten nu waar de slakjes zijn” juichte ze, als of ze het mooiste speelgoed had gekregen. Ik zette haar op mijn schoot en ze kwam dicht tegen me aanzitten en ik had die middag nog het een en ander aan haar uit te leggen. Het zijn die kleine dingen waar je als opa en oma van droomt. Mijn “Mansgevoel” juichte die dag van puur geluk. Natuurtip: Hang eens een nestkastje in je tuin. Diertjes kunnen er zoals u las lekker in schuilen en het scheelt voor hen een plankdikte.