Auteur Mans de Jong (22-11-2007)
Het gebied Bakkersmeer ligt ten zuiden van Sprundel en ten noorden van de patersabdij in Zundert. Dit verhaal speelt zich af tussen 1975 en 1993. Onlangs heb ik het verhaal op papier gezet zodat de lezer er getuige van kan zijn. Het verhaal bestaat uit drie afleveringen. Het is vrijdagmorgen en al kwart voor zeven als ik wakker word. Buiten schijnt het zonnetje. Ik heb zin om een kuierke te gaan maken in Bakkersmeer. Om negen uur de fiets op, de verrekijker rond mijn nek en richting Vorendseindseweg. Even langs Harrie of hij zin heeft om mij te vergezellen. Hij moet eerst nog wat kleine dingetjes doen en belooft wat later te komen. De berm van de Waterstraat staat vol met bloeiende planten. In de omgeving van de Zwarte Blikstraat vliegt een jonge bruine koekoek vlak voor me langs. Een aantal kokmeeuwen en kauwkes zoeken op een vers geploegde akker naar allerlei bodemdieren. Ik krijg zicht op de eerste nieuwe boerderij en de eigenaar. Ik ben altijd benieuwd wat deze man nu weer in Bakkersmeer heeft uitgevreten. In de berm van de Bakkersmeerweg zijn enkele jonge eiken aangeplant. Deze eikjes moeten als compensatie dienen voor de 26 oude eiken die langs de Kerstendijk stonden voordat deze samen met al de andere bewoners van de kaart werden geveegd om landbouwgrond te worden. Ik stal mijn fiets tegen een van de eiken die op het voormalige heideveldje staan en kuier naar de pas gegraven poel. In het talud van de grote ontwateringsloot groeien nog enkele tientallen dop en struikheideplantjes. Een paar bloeiende tormentilplantjes tonen hun gele gezichtjes. Zij zijn de nog enige tastbare getuige van dat dit tot 1980 een heideveldje was. Een oude boer, de nieuwe eigenaar van dit heideveldje, heeft in een paar jaar kans gezien dit waardevolle heideveldje slopen. Het dumpen van drijfmest en het deels rooien van bomen en struiken betekende het einde van het zoveelste mooie heideveldje in dit gebied. De Rucphense politiek wist ervan maar ondernam niets. Enkele jaren later zijn er in het kader van de ruilverkaveling weer bomen en struiken aangeplant. De helft van de struiken heeft het niet overleefd. Bovendien begrijp ik nog steeds niet waarom men de voedselrijke teeltlaag niet heeft verwijderd om een natuurlijke begroeiing de kans te geven. Hier is weer te zien hoe dwingend de mens zijn wil aan de natuur denkt op te kunnen leggen. Opnieuw bewijzen de boerenorganisaties dat het hen geen reet kan schelen wat er met natuur en landschap gebeurt of gaat gebeuren. Men vindt het kennelijk belangrijker om een individuele boer een extra toegang naar een stuk land te geven. In de poel staat nu gelukkig een beetje water. De waterspiegel bevindt zich op twee meter onder het maaiveld. Het zal wel aan mij liggen dat ik niet snap waarom deze poel op deze plek is gegraven. De in het oosten en zuiden van de poel groeiende eiken belemmeren dat de zonnewarmte het water in de poel kan opwarmen. Door zijn ligging is de poel zo goed als ongeschikt om als voortplantingsplaats voor amfibieën te dienen. Voor de zoveelste keer is gemeenschapsgeld uitgegeven voor een project dat zijn doel niet bereikt. Ik spring op mijn fiets en stel voor de zoveelste keer vast dat dit gedeelte van Bakkersmeer, door een aantal boeren in samenwerking het toenmalige gemeentebestuur, in minder dan tien jaar tijd is ontdaan van zijn biologische en landschappelijke rijkdom. Op het eind van de asfaltweg draai ik naar rechts. Als ik naar links kijk zie ik dat boer nieuwe boer weer heeft toegeslagen door alle in de gemeentelijke berm groeiende braamstruiken af te maaien. Ik besef maar al te goed wat dit tot gevolg heeft. Weg de laatste roodborsttapuitjes, weg grasmuskes, weg kneuterkes, weg de laatste levendbarende hagedissen. Ik zet mijn fiets tegen een dikke weipaal en kuier in de richting van de voormalige korhoenderbolderplaats. Tegen beter weten in zoek ik in het zuidelijke bermke van het zandpad naar plantjes van klokjesgentiaan en heidekartelblad. Het enige wat ik aantref zijn storingsplanten in het gestorte puin, vermengd met stukjes asbesthoudende golfplaten. Volgende week het vervolg hoe natuur en landschap om zeep kan worden geholpen.
Terug naar overzicht