(09-12-2006) Na de regenperiode van de afgelopen week is het deze zaterdag mooi zonnig herfstweer. Ik zit al een tijdje vanuit de kamer naar de vogels in de hof te kijken. Aan het zakje met olienootjes bungelt een zwarte mees. Het is tegen vier uur als opeens de alarmroep van een koolmees klinkt. Ik kijk rond, wetende dat de kans groot is dat ik de sperwer te zien krijg. Op dat moment "gooit" de sperwer zich over de schutting, die tussen het huis en de garage staat en duikt de hof in. Heel even ben ik hem kwijt. Even daarna vliegt hij op vanachter de tuinbank. Ik zie dat in zijn linkerpoot een klein slap vogeltje bengelt. Als een flits gaat door m'n gedachten dat het geslagen vogeltje wel eens "Straant" zou kunnen zijn. “Straant” is de naam die mijn vrouw aan het roodborstje geeft dat bij ons in de hof verblijft. Ik roep mijn vrouw, die in de keuken aan het avondeten werkt, om eens te komen kijken. De sperwer is achter in de tuin op de rietmat neergestreken. Telkens opnieuw dreigt hij van de sterk bewegende rietmat af te sukkelen. Ik vertel mijn vrouw dat het best mogelijk is dat "Straant" van zijn pennen en veerkes wordt ontdaan. De verrekijker kan in dit geval ook geen uitsluitsel geven, omdat de sperwer met z'n rug naar ons toegekeerd zit en hij zijn vleugels wat spreidt, probeert hij zijn buit voor andere concurrenten te verbergen. Dit dekgebaar is heel mooi en kenmerkend voor stootvogels. Balancerend op de rietmat vliegen de pluimen en veren in het rond, en toch blijft de sperwer op z'n hoede. Bijna na elke pluk kijkt hij heel even rond. Plotseling springt hij op een van de palen waaraan de rietmatten zijn vastgemaakt. Nu hij met zijn zijkant naar ons toegekeerd is, kan ik zien dat hij een vrouwtjes huismus heeft gegrepen. Het mussenkopje hangt slap langs de paal. Allebei kunnen we nu goed zien wat er allemaal gebeurt. We beseffen voor de zoveelste keer hoe waardevol de pas aangeschafte verrekijker ook nu weer is. In feite zitten we bijna naast de sperwer op de paal mee te kijken. Ineens missen we het mussenkopke. Vanaf dat moment plukt de sperwer rustig de borstveertjes uit. Via de hals krijgt hij vat op het vlees. Stukje voor stukje rijt hij nu het vlees van de mus en werkt dit naar binnen. Zijn mooie gele ogen staan feller geel dan ooit in de sperwerkop. Steeds maar weer opkijkend, soms bijna zijn evenwicht verliezend.
Terug naar overzicht